Dit was mijn trauma!

[Aouk]

Ik heb net het artikel over hyperhidrosis in de mijn geheim uit en ik zit nu bijna de janken. :cry:

Dat is mijn trauma!!! Ik ben nu 28, heb er nu minder last van maar wat een nachtmerrie was mijn middelbare schooltijd en nog jaren daarna. Altijd piekeren of mensen me niet roken, honderden keren naar de wc, smoesjes verzinnen om ergens niet mee naar toe te gaan, eerder naar huis gaan omdat ik het gevoel had naar zweet te stinken. En ik durfde het niemand te vertellen!! Had ik toen maar de beschikking over internet gehad dan zou ik me vast minder rot hebben gevoeld.
Ik ging ook vooral zweten als ik bij mezelf dacht: nu niet zweten..... Mischien was het ook een stukje sociale angst?..
Ik hield mijn armen altijd tegen mijn lijf geplakt omdat ik bang was dat mensen het zouden zien. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat het voor een deel mijn jeugd heeft verpest. Ik ben er zelfs depressief door geweest en ik wilde op een dag niet meer naar school. Toen heb ik het aan mijn moeder verteld, die toen de huisarst heeft gebeld en die was ervan overtuigd dat het hyperventilatie was. Maar dat was het niet!
Het doet me goed om dit forum ondekt te hebben. Gelukkig heb ik er nu minder last van (dankzij odorex) maar ik heb nog wel erg klamme handen altijd en ook bv tijdens een vergadering op mijn werk kan het zweet me uitbreken en voel ik soms weer druppels lopen. Ik voel me dan gelijk zenuwachtig met als gevolg: nog meer zweten natuurlijk. Soms durf ik me dan ook niet meer te bewegen uit angst dan anderen het ruiken. Want als ik lang met natte oksels zit kan je het bij mij wel gaan ruiken h oor.. :shock:
Nou ja, ik moest dit dus even kwijt. Dit probleem heeft gewoon delen van mijn jeugd verpest en mij verschrikkelijk onzeker gemaakt.

groetjes van Anouk

[mike]

hey anouk,

ik kan begrijp hoe je je voelt, ik ben ook bang dat mensen het merken of zien en juist omdat ik zo bang ben zweet ik juist meer. op de momenten dat ik denk "please nu ff niet zweten please please " juist dat zweet ik liters en als het moment voorbij is dat neemt het zweten af. ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat ik op een of andere manier dus onzeker van mezelf ben ( ik heb geen idee waarom ) ik heb dus extreem last van zweethanden ( eigelijk me hele lichaam maar me handen zijn het ergst ) maar voor een gedeelte zit het ook in me hoofd. ik moet gewoon die knop in me hoofd zien om te draaien, maar jah dat is makkelijker gezegt dan gedaan..

in ieder geval wenst ik je veel sterkte nog en hoop dat het zweten af neemt.....

[Kel'thuzad]

Iedereen heeft sociale prikkels. Iedereen zal dus iets meer gaan zweten in de omgeving van andere mensen. Bij ons zijn de zweetklieren zoiezo al overgevoelig, dus dan krijg je zweetvlekken.

[Flower]

Ik herken zoveel in je verhaal. Ik ben nu 31 en ik kan niet mezelf zijn voor mijn gevoel. Ik kan dit in ieder geval niet in uiting brengen in kleren die ik graag draag en de kleuren... Een sociaal iets (feestje, uitgaan, werk, etc.) is een ramp. Een dag van te voren moet ik bedenken wat ik aan moet en waar ik het minst zichbaar en ruikbaar in zweet. Zwart en wit zijn helemaal niet de kleuren die ik altijd wil dragen (en het zijn niet de kleuren die het 'beste' in me naar boven halen), maar de enige 'veilige'... Niemand begrijpt echt hoe vreselijk moeilijk dit allemaal is. Vaak hoor je snel: 'ach, iedereen zweet wel en je ziet het altijd wel eens bij iemand.' Maar was het maar 'normaal' zoals bij de mensen die er geen weet van hebben hoe het is als je Hyperhidrosis hebt... En daarbij heb ik idd een sociale angst (ook doordat ik jaren geperst ben als kind) en wordt het in een situatie met andere mensen erger.

[Kel'thuzad]

'ach, iedereen zweet wel

Dat klopt, maar mensen weten meestal niet dat iets als Hiperhidrosis bestaat als aandoening en dat sommige mensen gewoon (veel) te veel zweten, en er geen oorzaak aan te wijzen is.

en je ziet het altijd wel eens bij iemand.'

Als het "wel eens" zou zijn zou het niet zo'n ramp zijn natuurlijk, hoewel zelfs dan deze op uiterlijk gebaseerde samenleving al harde oordelen klaar zou hebben. Het is echter behoorlijk frustrerend en verwoestend als je ALTIJD met zweetplekken rond moet lopen.

[Flower]

Yep, ben het helemaal met je eens. Gelukkig is dit forum er... Hier snappen mensen tenminste wat je 'doormaakt'.

[Thijs]

Ik heb net het artikel over hyperhidrosis in de mijn geheim uit en ik zit nu bijna te janken. :cry:

Hoi Anouk,

Welkom op dit forum. Leuk dat je dit forum ontdekt hebt via het artikel in mijn geheim. Je verhaal is heel herkenbaar, hier ben je absoluut niet alleen.

groetjes Thijs

[Tom6]

Dag allemaal,

Ik herken hier en daar wel een deel van het verhaal. Heel vaak klamme handen en "okselvijvers"(zoals daar soms wel mee gelachen wordt).
Als ik sommige verhalen hoor vind ik dat het nog meevalt bij mij. Tog zit ik vaak met ongemakken. Op zonnige middagen tog nog de pull aanhouden om tog maar niet de zweetplekken ten toon te stellen.
Wanneer het iets kouder is, is dat natuurlijk geen probleem.
Op een onvoorzien moment een hand moeten geven, tog geef ik de hand, ook al zeggen ze dat ze klam is. Ik denk dat het sympathieker is een klamme hand te geven dan geen hand.
Al bij al kan ik de sociale gevolgen tog een beetje minimaliseren, en daar ben ik blij om. Soms kom ik er voor uit dat ik gewoon veel zweet al iemand er een opmerking op maakt en kan het me niet veel schelen. Tog ben ik sinds kort op zoek naar oplossingen. En handen probeer ik wat te ontwijken
Het zijn vooral de persoonlijke ongemakken en niet de sociale ongemakken die mij ertoe aanzetten oplossingen te zoeken.
Ik hoop dat het iets oplevert.
Veel succes julie.

[inimini]

Ik vraag me af of er uberhapt ooit iets op de markt komt om ons "zwetertjes' van ons probleem af te helpen! Ikzelf heb ook van alles geprobeerd om het te minderen maar helaas wil niks baten of het werkt maar een korte periode. Ik doe sinds een aantal maanden wel aan acupuntuur en moet zeggen dat het steeds ietsje beter gaat...maar helemaal weg gaan doet het niet. Ik vertel meestal wel mijn naasten/collega's dat ik last heb van overmatig zweten, zodat ze niet gaan denken dat ik mezelf niet douche, mocht ik gaan ruiken. Tsja, en het kost bakken met geld aan shirtjes elke maand....

Er zou meer onderzoek naar gedaan moeten worden maar helaas....

Wie weet komt er ooit een arts met dit zweet probleem ter wereld die er wél meer tijd in wil steken om er vanaf te komen! :-)

Ik wens jullie allemaal succes!

[Thijs]

Ik vraag me af of er uberhapt ooit iets op de markt komt om ons "zwetertjes' van ons probleem af te helpen!

Er zijn toch middelen? Botox, pillen en operaties. Alle 3 redelijk tot goed effectief ??? Ik ben al jaren zweetvrij door botox.

[RicoSosa]

Ik heb net het artikel over hyperhidrosis in de mijn geheim uit en ik zit nu bijna de janken. :cry:

Dat is mijn trauma!!! Ik ben nu 28, heb er nu minder last van maar wat een nachtmerrie was mijn middelbare schooltijd en nog jaren daarna. Altijd piekeren of mensen me niet roken, honderden keren naar de wc, smoesjes verzinnen om ergens niet mee naar toe te gaan, eerder naar huis gaan omdat ik het gevoel had naar zweet te stinken. En ik durfde het niemand te vertellen!! Had ik toen maar de beschikking over internet gehad dan zou ik me vast minder rot hebben gevoeld.
Ik ging ook vooral zweten als ik bij mezelf dacht: nu niet zweten..... Mischien was het ook een stukje sociale angst?..
Ik hield mijn armen altijd tegen mijn lijf geplakt omdat ik bang was dat mensen het zouden zien. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat het voor een deel mijn jeugd heeft verpest. Ik ben er zelfs depressief door geweest en ik wilde op een dag niet meer naar school. Toen heb ik het aan mijn moeder verteld, die toen de huisarst heeft gebeld en die was ervan overtuigd dat het hyperventilatie was. Maar dat was het niet!
Het doet me goed om dit forum ondekt te hebben. Gelukkig heb ik er nu minder last van (dankzij odorex) maar ik heb nog wel erg klamme handen altijd en ook bv tijdens een vergadering op mijn werk kan het zweet me uitbreken en voel ik soms weer druppels lopen. Ik voel me dan gelijk zenuwachtig met als gevolg: nog meer zweten natuurlijk. Soms durf ik me dan ook niet meer te bewegen uit angst dan anderen het ruiken. Want als ik lang met natte oksels zit kan je het bij mij wel gaan ruiken h oor.. :shock:
Nou ja, ik moest dit dus even kwijt. Dit probleem heeft gewoon delen van mijn jeugd verpest en mij verschrikkelijk onzeker gemaakt.

groetjes van Anouk

Hi,

Dit is nu ook precies mijn probleem,ben ook 28 en zit met dezelfde onzin.
Vooral het denken dat je naar zweet ruikt is verschrikkelijk.
En het klopt dat als je tegen jezelf zegt dat je niet mag zweten gebeurt het toch,je komt in een vicieuze cirkel terecht.
Het is vooral een phsychisch probleem en je zal toch een stukje schijt moeten hebben aan je omgeving,al is het maar om het strees gevoel te verminderen.

[kimmy]

In juli of augustus kom ik met mijn verhaal in Leef van de gezamelijke apotheken dus we timmeren aan de weg om bekendheid te krijgen!!!

Wie volgt??
Praat erover mensen!!!
Zo worden we beter begrepen!

Gr Kim

[ikkuh]

wauw...wat herken ik mijzelf in jouw verhaal...ik zit er alleen nog middenin ik ga echt zoveel mogelijk naar de wc...nooit leuke dingen doen, want stel je voor!! dat durf ik gewoon niet!! ik hoop echt dat ik er ooit uit mag komen. ik begin volgend jaar op een nieuwe school en hoop een 'schone' start te mogen maken. want het heeft voor mij echt een deel vna mijn laatste middelbare school jaren verpest! het gaat je beheersen, en op die leeftijd laat je jezelf er ook door beheersen.
soms heb ik weleens het gevoel dat ik er door depressief aan het worden ben, maar dat zeg ik maar niet te snel. mensen in mijn omgeving merken wel dat ik somberder en meer teruggetrokken ben, maar ik durf het gewoon niet te vertellen!
ik wilde je iig ontzettend veel sterkte wensen! het is voor vele ene steun in de rug dat ze niet allene zijn, ik hoop voor jou ook.
we moeten zorgen dat het niet ons hele leven gaat beheersen, dat is ontzettend moeilijk, maar er zijn zoveel mooie dingen in het leven!! dat mogen we gewoon neit laten verpesten!!!
naja, het verhaal is lang geworden, maar wel even hart weer 'gelucht'
liefs, Anne