Josefien: “‘Ik voel me niet fijn mam’, Mijn dochter is pas 12 en zit al aan de botox, het heeft haar leven veranderd”

[Thijs]

Josefien: “‘Ik voel me niet fijn mam’, Mijn dochter is pas 12 en zit al aan de botox, het heeft haar leven veranderd”
Yentl - Redactie |

Toen Tirza elf was, begon het me echt op te vallen. Ze kwam thuis van school, trok haar shirt uit en ik kon het uitwringen. Hele okselplekken, druipend bijna. “Ik heb zo hard gefietst,” zei ze dan. En dat geloofde ik ook wel, want ze heeft een hekel aan te laat komen. Maar zelfs als we in het weekend ergens heen wandelden en ze maar een kwartiertje had gelopen, was het raak. Zweten, zweten, zweten. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst écht schrok. Ze had net haar jas uitgetrokken bij haar kluisje op school en een andere leerling zei: “Ieuw, waarom ben jij zo nat?” Die avond in bed begon ze ineens te huilen. “Waarom ben ik zo raar, mam?”

Van ‘puberzweet’ tot paniek
Eerst dacht ik nog: dit hoort erbij. Ze komt in de puberteit, hormonen, het lichaam verandert. “Gebruik anders deze deodorant eens,” zei ik, met een roller in m’n hand die ik bij de apotheek had gehaald. Maar niks hielp. We probeerden alles. Aluminiumchloride, andere voeding, zweetproof kleding, geurtjes vermijden. We volgden fora, lazen alles. Maar elke ochtend begon hetzelfde: nieuwe kleding, een extra set in de fietstas, deo mee, tissues in haar jaszak.

Soms had ze haar reservekleding niet eens nodig, omdat het niet meer erger kon worden dan natte oksels die tot haar navel doorliepen. Ik overdrijf niet. Zelfs haar onderrug was nat. Ze moest zich bij aankomst op school opfrissen, droge kleding aandoen, en dan pas voelde ze zich een béétje normaal. Maar ook dat gevoel bleef maar tijdelijk.

“Als iemand het ruikt…”
Wat veel mensen niet snappen, is dat zweten op die leeftijd niet alleen fysiek ongemakkelijk is, maar ook mentaal genadeloos. Tirza was zó bang dat iemand iets zou zeggen. “Als iemand het ruikt, ga ik nooit meer naar school,” zei ze eens. Ze was niet meer de vrolijke, spontane meid die ze in groep 7 nog was. Waar ze eerst altijd aan het dansen was, ging ze nu liever niet naar gym. Ze droeg altijd een vestje, ook in de zomer, als afleiding van haar okselplekken. Ze droeg donkere kleuren: donkergrijs, zwart, donkerblauw; om het maar te verbergen. “Ik voel me vies, mam,” zei ze op een avond. Mijn hart brak.

Tijd voor de huisarts
Na maanden van aanmodderen besloot ik: nu is het klaar. Ik heb de huisarts gebeld. Tirza wilde eerst niet mee, bang dat ze dan ‘de zwetende patiënt’ zou zijn. Maar uiteindelijk is ze toch gegaan. De huisarts nam ons gelukkig meteen serieus. “Ik zie dit vaker bij jonge meisjes,” zei ze. Dat alleen al gaf zoveel opluchting. Het had een naam. Een oorzaak. Hyperhidrose. Overmatig zweten, zonder dat daar een duidelijke trigger voor is. “Wat kunnen we doen?” vroeg ik. Want dit moest stoppen. We kregen opties: een speciale crème, opnieuw deo’s met zware stoffen, en… botox.

Botox. Voor je kind.
Ik moest even slikken. Botox? Dat geef je toch niet aan een meisje van 12? Ik zag al beelden voor me van strakgetrokken voorhoofden en reality-tv-mondjes. Maar dit was iets heel anders. Kleine injecties, oppervlakkig onder de huid, in de oksels. “Het zorgt ervoor dat de zenuwen die het zweten aansturen tijdelijk uitgeschakeld worden,” legde de arts uit. “Het wordt vaker toegepast bij kinderen met ernstige hyperhidrose. En het is veilig.” Tirza was doodsbang voor de naalden. “Ik wil het niet!” riep ze. Maar de arts stelde haar gerust. Ze zouden een verdovende crème gebruiken. “En als het echt niet lukt, stoppen we.” Het was ons laatste redmiddel, dus we besloten het te proberen.

De behandeling
De dag van de behandeling vond Tirza vreselijk. Ze huilde in de auto. “Wat als het pijn doet?” “Wat als het niet werkt?” Ik had precies dezelfde gedachten, maar bleef rustig. In de kliniek werden we liefdevol ontvangen. Ze namen de tijd, legden alles stap voor stap uit. Tirza kreeg een verdovende zalf in haar oksels en moest een tijdje wachten. De prikjes? Vond ze uiteindelijk meevallen. Ze kneep in mijn hand, beet op haar lip, maar het was te doen. En toen moesten we wachten. De arts zei: “Na ongeveer een week zie je effect.”

De week erna
De eerste dagen merkte Tirza nog niks. Ze was teleurgesteld. “Zie je wel, het helpt niet.” Maar na een tijdje kwam ze rennend de keuken binnen. “Kijk!” riep ze. “Ik heb net een uur gevoetbald met de jongens, en ik ben niet nat!” Ik kon het nauwelijks geloven. Maar het was waar. Haar shirt was droog. Helemaal droog. Ze straalde van oor tot oor. “Ik kan weer gewoon spelen,” zei ze. En ik moest huilen.

Terug naar het leven
Sinds de botoxbehandeling is Tirza veranderd. Ze is weer blij, weer zichzelf. Ze durft weer te fietsen zonder handdoek in haar tas. Ze hoeft geen extra kleding meer in haar kluisje te proppen. Ze doet weer mee met gym en gaat naar dansles. En als het tijd is voor een nieuwe behandeling, zeggen we: ja. Zonder twijfel. Ik krijg wel eens blikken als ik vertel dat mijn dochter botox krijgt. En opmerkingen. “Dat vind ik toch wel heftig hoor.” “Zo jong al aan de naalden?” Maar die mensen hebben niet gezien wat ik zag. Ze hebben Tirza niet horen snikken van schaamte, haar shirt niet gezien dat nat was tot op haar broekrand. En nee, het is geen botox in haar gezicht. Geen ‘opgespoten lippen’. Dit is medisch en geeft haar vrijheid.

Waarom ik dit deel
Ik schrijf dit omdat ik zó lang heb gedacht dat we de enige waren. Dat Tirza gewoon ‘heftig puberde’. Dat we maar moesten afwachten. Maar hyperhidrose komt vaker voor dan je denkt, ook bij jonge kinderen. En het is niet iets wat je hoeft te ‘accepteren’. Er is hulp. Er zijn oplossingen. En ja, soms betekent dat botox. En dat is oké. Tirza is nu 13, en we weten dat de botox eens in de paar maanden opnieuw moet. Maar dat is het meer dan waard. Haar leven is terug. Haar zelfvertrouwen is terug. En ik heb mijn kind terug. Voorlopig blijft de botox in haar oksels. En wie weet, hopelijk over een paar jaar, is het niet eens meer nodig. Maar tot die tijd: alles voor haar glimlach.

JOSEFIEN

Bron: https://www.kidsenkurken.nl/2025/07/09/ ... veranderd/

[Lin777]

Ik heb een account aangemaakt alleen om te kunnen reageren op dit bericht. Met tranen gelezen, oke eigenlijk gewoon gehuild. Als 53 jarige vrouw meteen weer terug naar dat meisje op school dat eigenlijk zo goed was in sport maar niet meer mee kon doen. Oksels , handen en voeten overmatig zweten. Niet alleen gym een drama maar schrijven , papier nat, geen open schoenen aan kunnen, turnen niet mee kunnen doen en alleen zwart aan en 4 lagen. Nooit handen geven , niet mee kunnen bowlen, de lijst is eindeloos. Ik was dat meisje , jouw dochter, zonder botox en het heeft een enorme impact gehad op mijn leven van 12 tot 45 jaar. Toen kreeg ik botox oksels. Mn handen en voeten zijn nog steeds nat. Ik ben zo blij voor je dochter dat ze nu al botox heeft en zo goed van jou, haar moeder dat je er voor gegaan bent!

[Thijs]

Handen voeten zijn goed te behandelen met glycopyrronium tabletten mocht je er voor open staan. Just my two cents.